معنی از بس در لغت نامه دهخدا

زِ بس. بسبب بسیاری:، ز کوه اندرآوردمش تازیان، خروشان و نوحه کنان چون زنان، ز بس نالۀ زار و سوگند اوی، یکی سست کردم من آن بند اوی، بر این جایگه بر، ز چنگم بجست، دل و جانم از جستن او بخست.، فردوسی.، و از بس تلبیس که ساختند و تضریب که کردند، کار بدان منزلت رسید که هر سالی چون ما را بغزنین خواندی... (تاریخ بیهقی). هیچکس را زهره نبود که سخنی گوید در این باب، چه سلطان سخت ضجر میبود، از بس اخبار گوناگون میرسید. (تاریخ بیهقی).، - از بسکه، از بسیاری که:، از بسکه در این راه رز انگورکشانند، این راه رز ایدون، چو ره کاهکشانست.، منوچهری.، از بسکه سینه کندم و ناخن در او نشست، چون پشت ماهی است سراپای سینه ام.، واله هروی، گران و بیحرکت کردن انباشتگی شکم کسی را: اَزْاءَف َ فلاناً بطنه. (منتهی الارب)

معنی از بس در فرهنگ لغت هوشیار

بسبب بسیاری بس که: (و از بس تلبیس که ساختند و تضریب که کردند کار بدان منزلت رسید که هر سالی چون مارا بغزنین خواندی) (بیهقی)

معنی از بس - جستجوی لغت در جدول جو

از بس

لغت نامه دهخدا

از بس

فرهنگ لغت هوشیار

ازبس

به سبب بسیاری، بس که، برای مثال از بس که دست می گزم و آه می کشم / آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش (حافظ - ۵۸۸)

فرهنگ فارسی عمید

از بن

از ریشه، از بیخ، از اصل

فرهنگ فارسی عمید

نماز بستن

(غَ زَ خوا / خادَ)

تکبیرهالاحرام گفتن:
دیدیم رخت که قبلۀ ماست
زآن سو که توئی نماز بستیم.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

از بر

(اَ بَ)

یاد. (مؤید الفضلاء). بیاد گرفتن. (برهان). بخاطر نگاه داشتن. (برهان) (غیاث). حفظ. (جهانگیری) (برهان) (مؤید الفضلاء از شرفنامه). ز بر. از بیر. از برم:
روزی هزار بار بخواندم کتاب صبر
چشمم نبست لاجرم از بر نمیشود.
خاقانی.
- از بر بودن و از بر داشتن، حفظ داشتن:
قول ایزد بشنو و خطش ببین
قول و خط من ترا خود از بر است.
ناصرخسرو.
وآنکه خاقان است از توران و زیر دست تست
روز و شب چون قل هواﷲ شکر تو دارد ز بر.
معزی.
- از بر خواندن، از حفظ قرائت کردن:
خواند همه شب نثار بزمت
الحمد چو قل هواﷲ از بر.
مجیر بیلقانی.
- از بر کردن و از بر بکردن، حفظ. استظهار. (تاج المصادر بیهقی). حفظ کردن. (آنندراج) :
هم فضل بکف کردی هم علم ز بر کردی
از فضل سپه داری وز علم حشر داری.
فرخی.
از بر عرش کند خطبۀ آن جاه و محل
هرکه از بر کند از شعر و ثنای تو خطب.
سنائی.
صبحدم از عرش می آمد سروشی عقل گفت
قدسیان گوئی که شعر حافظ از بر می کنند.
حافظ.
و رجوع به برم و بیر و ویر شود، بددل و ترسان شدن از کاری آغازیده و بازماندن از آن. بددل شدن و بازماندن از حاجت: ازاء عن الحاجه. (منتهی الارب)

یاد. (مؤید الفضلاء). بیاد گرفتن. (برهان). بخاطر نگاه داشتن. (برهان) (غیاث). حفظ. (جهانگیری) (برهان) (مؤید الفضلاء از شرفنامه). زِ بَر. از بیر. از بَرْم:
روزی هزار بار بخواندم کتاب صبر
چشمم نبست لاجرم از بر نمیشود.
خاقانی.
- از بر بودن و از بر داشتن، حفظ داشتن:
قول ایزد بشنو و خطش ببین
قول و خط من ترا خود از بر است.
ناصرخسرو.
وآنکه خاقان است از توران و زیر دست تست
روز و شب چون قل هواﷲ شکر تو دارد ز بر.
معزی.
- از بر خواندن، از حفظ قرائت کردن:
خواند همه شب نثار بزمت
الحمد چو قل هواﷲ از بر.
مجیر بیلقانی.
- از بر کردن و از بر بکردن، حفظ. استظهار. (تاج المصادر بیهقی). حفظ کردن. (آنندراج) :
هم فضل بکف کردی هم علم ز بر کردی
از فضل سپه داری وز علم حشر داری.
فرخی.
از بر عرش کند خطبۀ آن جاه و محل
هرکه از بر کند از شعر و ثنای تو خطب.
سنائی.
صبحدم از عرش می آمد سروشی عقل گفت
قدسیان گوئی که شعر حافظ از بر می کنند.
حافظ.
و رجوع به بَرْم و بیر و ویر شود، بددل و ترسان شدن از کاری آغازیده و بازماندن از آن. بددل شدن و بازماندن از حاجت: اَزاءَ عن الحاجه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

خر دراز بستن

(بَ دَ)

کنایه از عرض تجمل و شأن کردن و به بی غمی و به فراغ بال گذراندن:
وحشی بس است چند توان بست خرد راز
از خر ظریف شهر بیندیش زینهار.
وحشی (از آنندراج).
به اهل میکده زاهد کند نواخوانی
دراز بسته چو طنبور خوش خر خود را.
اشرف (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

ز بس

(زِ بَ)

مرکّب از ز (مخفف از) + اسم، از کثرت. از انبوه:
ز بس نالۀ نای و بانگ سرود
همی داد دل جام می را درود.
فردوسی.
بیاراست بزمی چو خرم بهار
ز بس شادمانی گو نامدار.
فردوسی.
ز بس نالۀ بوق وهندی درای
همه مرد را دل برآمد ز جای.
فردوسی.
و رجوع به ازبس و بس شود

مُرَکَّب از ز (مخفف از) + اسم، از کثرت. از انبوه:
ز بس نالۀ نای و بانگ سرود
همی داد دل جام می را درود.
فردوسی.
بیاراست بزمی چو خرم بهار
ز بس شادمانی گو نامدار.
فردوسی.
ز بس نالۀ بوق وهندی درای
همه مرد را دل برآمد ز جای.
فردوسی.
و رجوع به ازبس و بس شود

لغت نامه دهخدا

از بن

(اَ بُ)

از بیخ. ازریشه. از اصل، فشردن آنچه در جراحت بود تا آنکه بچسبد پوست آن و خشک گردد خون بر آن، دارو کردن تا به شود. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

از بر

(اَ بَ رِ)

پهلوی و مصدر دوم آن بزشن، رهائی بخشیدن و نجات دادن. رستگاری بخشیدن. و از این مصدر است نامهای سبخت، چهاربخت، مرابخت، بختیشوع، یشوع بخت، سی بخت، هفتان بخت و مهبزد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

از بر

از حفظ از حافظه. بر فراز روی بای فوق: (یکی آتشی بر شده تابناک میان باد و آب ازبر تیره خاک) (فردوسی)، توضیح این کلمه بدین معنی زم اضافه است

فرهنگ لغت هوشیار

از بن

از ریشه از پایه از اساس از اصل، اص هیچ: (همی دید کش فر و برز شهی است و لیکن ندانستش ازبن که کیست) (اسدی) یا ازبک دندان. از بن گوش بطوع و رغبت بجد. یا ازبک گوش. کمال اطاعت و بندگی و خدمتکاری از ته دل و مکنون خاطر از بن دندان

فرهنگ لغت هوشیار